Ibrahîm Xelîl
Go şêx Mehmûd kurê şêx Mihemedê pêxwas kurê şêx Ehmedê Serqot bapîrê xwe şêx Hemîdullahê Şîşanî di xew de dît. Go şêxê Şîşanî hinek şîret li nevîyê xwe kirin û tembîya belavkirina wan şîretan lê kir. Rabû şêx Mehmûd – piştî ku şiyar bû – ew şîret yek bi yek anîne bîra xwe û di kaxetekê de nivîsîn, û pêncî rûnivîs jê çêkirin û li hawîrdora xwe belav kirin.
Kaxetek ji wan kete nav destê berpirsyarekî gumrikê û pêncî rûnivîs jê çêkir û belav kirin, rabû xwedê barana xêra xwe bi ser de rijand. Û kete nav destê şagirtekî bakalorêya ji Amûdê, wî bextreşî jê bawer ne kir û kenê xwe pê kir, piştî sê rojan ew hate girtin li ser sînorê turkya û ew birin leşkerîya naçar. Û kete nav destê erebekî ji Şeddadî, ew xwend û bi makîneyê fotokopî kir çiku jê nehat bi dest binivîse, û tiştê hate serê wî xwedê neyne serê tu kesî : Adinî şevê, mûşekek ji balafirên hevpeymanî li orta mala wî ket û ew û her çar jinên wî di cih de kuştin.
Va ji xwendevanên hêja re, ez şîretên şêx diguhêzim wek bextnameyekê bi hêvîya ku ew bixwînin û di nav xwe de belav bikin ku xwedê wan ji çavên kor biparêze :
KAVIR : Heger rê û rêwanî nebe di ( bas yan firne yan rê ) de, bila cihê her kesî di dilê te de hebe, di dorê de bisekine û ji xwe re bêje : Tevaya vê xelkê ji min naçartir in. û ku xelk pirr bûn û rê di nav du milan de nema, kirasê rûmetê li xwe ke û xwe bide alî.
GA: Heger ( mal yan dezgeh yan rê ) gemar be, kilîneksên xwe yî bikarhatî û qunçikên çixareyên xwe di dest de bihêle ta ku xwelîdankek ji te re bê.
DUWANE : Heger mûşeka hawn li mala cîranê te ket, kêfa xwe neyne ku ne li mala te bû çiku mûşekên hawn bi guh in, û dibe ku deng bikin û ya duwem li nîva serê te keve.
KEVJAL : Heger endamekî Asayişê li ser rêbendekê tu sekinandî, tif erdê neke û di ber xwe de neke birbir ” Van Apoçiyan beled xerakir ” çiku berê te li mala te ye û ev reben bi salan mala xwe nabîne.
ŞÊR: Heger nav hatin tomarkirin bo alîlarîyê, bila navê te yê dawî be çiku ji te belengaztir hene, û xêrxwaz li wî digerin ne li te, û heger Bankîmûn nizanibe ku te para belengazan xwar, xwedê dizane.
GULEGENIM : Ku kehreba qut bû, kesên kor bîne bîra xwe, ka ew çawa fincaneke qehwê her sibeh ji xwe re çê dikin ?!
TERAZÛ: Ku av qut bû, derîyê mala xwe negire, dibe ku nîvê şevê cîranekî te yî naçar şûşeyeke av ji bermîla te bixwaze, û ku av dîs hat di avdana darên baxçe de bifikire berî şuştina tirimbêlê.
TÛPIŞK: Di Avesta de sê gotin tenê hatine gotin : ” Tiştê genî xweş bike, yê nezan bike zana, dijminan bike dost. “
KEVAN: Hobere û dengê bilind ne nîşana mêranîyê ye, herwekî ken û bihna fereh ne nîşana tirs û qelsbûnê ye, û heger te mirovekî bihnteng dît zanibe ku ew mirov e lê bihnteng e.
GÎSK: Heger te berî da buhiştên Ewropayê, berê xelkên xwe yên mayî nede tehlîkeyê, û zanibe ku di dîrokê de tu kes koçber nebûye ji bo sosyal û formayê lê ji bo nuhkirina hêzê û vegera rizgarîyê.
GOZE: Heger tu li welat mayî, mineta xwe li kesî neke, xeber û sixêf û çavtengîyan neke, û li şûna ku tu li balkonê rûnê û xelkên li jêr wek gêrikan bibînî, erênî be, beşdarê avahîyê be, leç û xwar rast bike bi dest yan bi dev yan bi dil.
NEHENG : Heger televizyon û kompyûter û mobaylê te bi hev re xerabûn, zanibe ku xwedê ne te ezmûn dike lê ew xizm û dost û mirovên te – ku bi salan te ew ne dîtine – tîne bîra te. Televizyon qula dîwar e û mobayl guhê şeytan e û internet – li gor nerîna şêx Hemîdullahê Şîşanî rehma xwedê lê be – serîyan mezin dike ne mejîyan …
Ev gotar di rojnameya Bûyerpress, hejmara (35)an de hatiye weşandin
