Helîm Yûsiv
Dîmenê keça Kurd Ferînaz Xosrewanî ku xwe bi dîwarekî otêlê ve daleqndibû û ketina wê ya ji jor ve, ya hemêza mirineke sar, wê heta demeke dirêj di xeyala milyonên mirovan de bimîne. Bûyerê bi awayekî trajedîk, lê pirwate xwe pêşkêşî xeyala miletekî bindest, perçebûyî û birîndar kir. Ka em bi hev re li aliyên vê pirwateyiyê binerin:
– Qurbanî jin e
– Jineke Kurd e
– Ji ber tecawuzkaran direve
– Tecawuzkar bi xwe endamên rêjîmê ne
– Xwekuştineke li ber tava rojê û li ber çavên xelkê ye
Gava em van aliyên mijarê hemuyan bînin cem hev, ku li dewleteke mîna Îranê diqewime, pê re jî rewşa Rojhilatê Kurdistanê bînin bîra xwe, mijar berfirehtir û kûrtir dibe. Bi hesanî mirov dikare texmîn bike ku bûyerên li pey xwekuştina Ferînaz bên, wê ne tenê şewitandina wê otêla cihê tawanbariyê be. Ji ber vê jî bûyer ne bi otêlê û ne jî bi Mehabadê tenê bi sînor nebû û her û her mesele berfirehtir dibe. Vê bûyerê xweşewitandina Abûezîzî yê tûnisî anî bîra hinekan û serhildana Qamişlo anî bîra hinekên din. Di vê nivîsê de, ez ê hin pêşbîniyên xwe li ser vê bûyerê û encamên ku wê bi xwe re bîne, li gor xwendina xwe jê re, li ber çavan raxînim.
Ferînaz Ne Abûezîzî Ye û Îran Jî Ne Tûnis e
Her çendî hinek aliyên her du bûyeran nêzîkî hev in, her du qurbaniyên zordariya rêjîma desthilatdar in. Yek ji bo astengiyên aborî û yek ji bo astengiyên exlaqî ku ji hêla zilamên rejîmê ve têne cihbicihkirin, xwe dikujin. Her du kuştin li kolanê diqewimin û mîna derbirînekê di ber wijdanê giştî yê civakeke çewisandî de xwe nîşan didin. Hem bêhna redkirinê û hem jî bêhna şermezarkirin û serhildanê ji wan tê. Herweha beza ber bi kolanê ve mîna hewarekê xwe nîşan dide. Abûezîzî bi şewitandina xwe ya li kolanê xwe wekî lehengekî destanên trajedîk, ku di ber her kesê belengaz û perîşan û baskşikestî de xwe li ber çavên wan dişewitîne. Ferînaz jî, gava ku ji pencereya qata jor ya otêlê ber bi kolanê ve direve, hewara xwe dibe ber destên xelkê. Bi gotineke din hewara xwe dibe ber destê civakê, lê di encamê de kesek bi kêrî wê nayê û xwe li ber çavên wan davêje erdê û can dide. Dema em hinekî din li rewşa her du kesan hûr bibin, em dibînin ku Abûezîzî endamê civakeke Ereb e, Tûnisî ye. Li welatê wî diktatorekî hejhijî desthilatdar e, ku pişta xwe nade ti îdolojiyên girtî û radîkal. Wisa jî hewaya “Bihara Ereban” êdî serê xwe ji bin ariya dehên salan derxistibû û zemîna serhildanên berfireh amade bibû. Li aliyê din Ferîzan, endama civakeke bindest e, kurd e. Hejmara Kurdan jî li wî welatî ji sedî dehan derbas nake. Wisa jî ti nîşanên ku wê miletên îranê yên din jî ji bo bûyereke bi vî rengî bilivin, tevbigerin yan jî serî hildin, ji binî ve, tune ne. Ji bilî ku rêjîma Melleyan xwe dispêre îdolojiyeke oldarî yî hişk. Baweriya min ew e, ku çiqasî serhildan û meşên pirotestoyî berfireh bibin, wê sînorên bajarên kurdan derbas nekin. Bi vî awayî jî wê ti encameke wisa berbiçav neyê bidestxistin.
Serhildana Qamişlo û Serhildana Mehabad
Xala hevbeş ya di navbera herdu serhildanan de ew e, ku her du jî jixwebere û bê pilan û bêyî ku destê rêxistinên siyasî tê de hebe hatin holê. Wisa jî li du cihên – otêl û stadyoma futbolê- ku têkiliya wan a rasterast bi siyasetê re tune ye. Tevî ku serîhildanên kurdên Rojhilat hetanî vê kêlîkê ewqasî berfireh nebûne û negihiştine wê radeya ku mirov bide beramberî serhildana Qamişlo, ku di demeke kin de li hemû herêmên kurdan yên Rojava û li Sûriyê belav bibû, lê dîsa jî em ê nirxandina xwe bi peyva eger destpê bikin. Eger hat û ev serhildan wisa berfireh bû û li hemû herêmên kurdan li Rojhilatê Kurdistanê belav bû, gelo wê çi encamê bi xwe re bîne?. Di bersivdana vê pirsê de divê em encamên serhildana Qamişlo bînin bîra xwe. hejmara şehîdên serhildanê heta niha ne diyar e, lê li derûdora sîh şehîdî ye. Hejmara girtiyan ber bi du hezarî ve bilind bibû. Hêzên ewlekariyê û desthilatdariyê li herêmên kurdan dest bi tolhildanê kirin û rewşa kurdan ji berê xerabtir kirin. Li ser erdê, ji hêla siyasî ve, tiştek nehat guhertin. Dibe ku qezenca wê ya herî berbiçav ew bû, ku dîwarê tirsê hate hilweşandin û hinekî be jî doza kurdan li hundir Sûriyê ji cîhanê re hate ragihandin. Divê ev jî bê gotin, ku li yek bajarê ne kurd li Sûriyê pênc kes jî bin ji bo piştgiriya kurdan derneketin kolanan û duwazdeyê Adarê tenê mabû bîranînek.
ji ber vê û ji ber Ferînaz Kurd e, wê bandora vê bûyerê sînorên “Kurdistana îranê” derbas neke. Wisa jî bawer nakim ku deh kesên ne kurd li seranserê Îranê tiliyeke xwe jî ji bo piştgiriya kurdan bi xwîn bikin. Ji lew re, wê ev serhildan heta demekê berdewm bikin, berfireh bibin û wê bi awayekî xwînî û hovane bêne pêşwazîkirin. Lê di encamê de wê tiştekî berbiçav neyê bidestxistin. Her çendî mesele germ bibe, dibe ku qurbaniyên kurdan jî zêde bibin. Wisa jî bêhtir zirarê bidin mal û milk û canên wan.
Li şûna Encamê
Di halê hazir de, ji ber ku bûyer hîn lidar e mirov nikare behsa encaman bike. Her çendî ez bi xwe aliyên neyênî û bizirar û êşkişandin bêhtir dibînim, lê bê guman ewê bi xwe re encamin erênî jî bîne. Di serî de şikenandina bêdengiya mirinê û amadekirina zemîna xwerêxistin û birêvebirinê. Metirsiya herî mezin ew e, ku li hember rêjîmeke weha hov û xwînrij kurd xwe tenê bibînin. çawa ku li Rojavayê Kurdistanê tev li serhildana xwe, kurdan nikarîbû tiştekî bidestbixînin, hetanî ku agirê serhildan û şoreşê li sernaserê Sûriyê belav nebû, wê li rojhilatê kurdistanê jî, bêyî ku miletên îranî li seranserê wî welatî serî hildin, wê kurdên Rojhilat nikaribin tiştekî bidest bixînin.
Her çendî ev xwendina min ne li gor dilê hin xeyalperestên kurd be, lê dîsa jî ez ti berjewendiyên kurdan di vekirina eniyeke şer de li hember rêjîma Îranê , di vê demê de, nabînim. Bi gotineke din, ji kurdan tê xwestin ku tenê, bêyî beşdariya miletên din yên îranê, neyên hember rêjîmê û qirika xwe wisa nedin ber kêra wan. Navenda dewletê bi destê kurdan bi tenê nayê hejandin, ji ber vê dema kurd bitenê bin, wê bi destê hesinî yê navenda dewletê bêne perçiqandin û wê dilê kesekî din jî bi wan neşewite. Hemû serboreyên dîroka me ya nêzîk vê dibêjin, destpêkê û berî her tiştî xwebihêzkirin, xwebihêzkirin û dîsa xwebihêzkirin.
